વહેલી સવારે માળીએ મધુમાલતીને મઠારી––
ઘર ને ઝાંપે ભરાયેલી એની સાડી, ફૂલોથી ભરચક
કમાન પર એની કાતર ફરતી ગઈ, આડેધડે
ફૂલોના ગુચ્છા ખરતા ગયા.
એક ઝૂમખું મેં કાચના પ્યાલામાં ગોઠવ્યું
એમાં નો’તું રહેવું, તે ફૂલો ટીપોય પર ઉતરી ગયા
તે વોકરમાં બેઠેલા પપ્પાના વાળમાં મેં ગોઠવી દીધાં.
બંધ આંખે તેઓ જીવનના કોઈ ચિત્રને શોધતા હતા
મેં ચાર-પાંચ ફોટા આમથી તેમ ફરીફરીને લીધા
એમનો મુગટ જોઈ મા હસી, સારવાર કરતો રાજુ હસ્યો,
પાછું ફરી મેં જોયું તો એમણે વળી એક ફૂલ ને કાનની પાછળ ખોસેલું
ચિત્રની દુનિયામાં
સૌન્દર્ય કે રમતને અવસરનું આમંત્રણ થોડું હોય?
મધુમાલતીનું તાજું હાસ્ય એ બંધ આંખો પાછળ જોયેલું
એની યાદ આજે આવી અને સવાર મારી મલકી ગઈ..
તેઓ તો એમના ચિત્રની શોધમાં ક્યાંના ક્યાં જતા રહ્યા..
